Ome Ho, Phnom Penh en....

Het is 33 graden en zonnig in Ho Chi Minh als ik aankom. Het is flink zoeken naar de gele bus (tip van een Amerikaans stel uit Siem Reap) maar voor wêhnag word ik afgezet in het centrum. Bonus: een Saigonese studente, op weg naar haar familie, stuurt me een hele waslijst aan tips en regelt goedkoop een taxi voor me. "C?m ?n, Lin!". Wat blijkt aan de hand van deze tips? 1 van de 5 vuurwerkshows zal pal naast het hotel zijn. Er zijn veel dingen gesloten vanwege de Tet, dus het tourisme bestaat vandaag vooral uit lángs gebouwen lopen en een cocktailtje op de rooftop bars. Het eten (helaas is de Bahmi tent die Lin stuurde gesloten) is matig en vet in één van de weinige toko's die open zijn, maar voor de lunch was ik aangenaam verbaasd door het vegetarische Broodje BakPao uit de supermarkt, met een kwarteleitjes erin. U-bocht en gelijk een tweede gehaald. Smullen!

De kamer stelt niet teleur, voor een dubbeltje op de eerste rang. Vanuit het bad (.... Ja, er is een bad...) kun je een stukje skyline zien en er is net een lichtshow bezig, dus dat is het laatste stukje van de dag, voorafgaand aan de jaarwisseling. Voor het vuurwerk om 00:00 moet ik toch echt m'n luie kont het blokje om, want er staat een Vietcom bankgebouw van 6000 etages pál voor. De show zelf is prima, wat vooral opvalt is hoe halverwege iedereen op de scooter stapt en naar de volgende plek doortrekt. 2 minuten saamhorigheid en dan blazen de tuuters en uitlaatgassen alweer overal om je heen.

Chúc M?ng N?m M?i! Een mooie mentale afsluiter van deze solo trip. De dag erna stap ik om 06:00 in de taxi. De bus naar Phnom Penh vertrekt "al" om 07:45 (of we om 06:30 ècht bij de halte wilden staan)... Het grensoverschrijdende handelen bestaat hier uit een uurtje de dubbele de douane trotseren. Bus in, bus uit. Vietnam verlaten is ook nog een ding, maar we komen redelijk volgens schema in Phnom Penh aan, te meer omdat een reisgenote vraagt aan de buschauffeur om haar eerder af te zetten. Vlak naast het B&B dat ik onderweg heb geboekt.

Ik stap na een korte douche (hier is het 35 graden in de schaduw) in een tuktuk naar de Tuol Sleng gevangenis. De volgende ochtend, de laatste van mijn reis, word ik voor de wekker uit om 06:30 wakker en gebruik deze tijd om naar de Killing fields buiten de stad te gaan.

Dit deel van de reis was onmisbaar en ik ben blij dat ik beide plekken qua tijd heb kunnen bezoeken, maar makkelijk was het zeker niet. Het was emotioneel, verbijsterend en confronterend om het bewijs te zien van waar wij als mensen toe in staat zijn, onder het 'juiste' schrikbewind...

Rond 11:00 ben ik terug, ruim op tijd voor de terugreis, die soepel en zonder problemen verloopt. Er is een lay-over van 7 uur op Singapore Airport. Ik ga/durf niet meer de stad in, maar loop een keer (1.5 uur) de enorme luchthaven rond, bekijk de vlindertuin, cactus tuin, de waterval en binnentuin, kijk een film enz enz. Voor ik het goed en wel besef, zit ik in het vliegtuig terug naar huis. En dat was het dan!

Terugblikkend was het een prima trip die erg flexibel is geweest qua opzet en uiteindelijk re-de-lijk soepel is verlopen. Ik zou de indrukken uit Vietnam niet gemist willen hebben. Het is wel zo dat ik nu alleen maar steden en hotels heb aangedaan. Niet vreemd voor een eerste solo-reis en eerste Azië-reis, dit was een goed opstapje zo. Er zijn nog meer indrukken te vergaren in een volgend hoofstuk... maar dit was een goede start.

Deze reis heeft mij weer gewezen op hoe waardevol elk leven is. Wat een geschenk! Hoeveel invloed ieder van ons heeft op je medemens en op je omgeving. En hoe bizar, bizar goed wij het in Nederland hebben. Lekker cliché, maar: allemaal wijsheden van tegeltjes die bij mij een barstje erin hebben. Deze ervaring lijmt weer een beetje. Het is zowel een gevolg dat ik weer meer wilde zien en doen als een oorzaak van dat ik nu meer wil zien en doen....

Hartelijk bedankt voor het lezen! <3 Ik verheug me er al op om de volgende jaloersmakende blog van een ander te volgen!

Nha Trang

Nha Trang, een relatief kleine stad langs de kust. Er is niet heel veel te doen en dat komt prima uit: in de ochtend bezoek ik de lokale tempels. Er schijnt ook een Mud bath te zijn, maar ik ga voor de scrub au naturel.. Lekker zwemmen in de zee dus! De golven zijn behoorlijk ruig, een enkeling waagt zich erin. Stappenplan, deze reis gaat niet in een mui eindigen... Kwartiertje kniehoogte, kwartiertje heuphoogte, dit is goed te doen. 'Surfen' maar! Strandstoeltje en een kokosnootje voor een piek? Sure. De dag vliegt voorbij: zwemmen douchen, Vietnamees Street food, repeat. "Massage sir?" Ok, ok....

'n Canadees stel dat die ochtend tijdens het ontbijt in het hotel arriveerde, loopt voorbij. Ik herken ze niet eens, helemaal rozig van de ontspanning. Ik registreer alleen de biertjes in hun hand en denk "goed plan". De man herkent mij wel en ze vragen of ik niet aan wil haken bij hun spontane bierwandeling zonder route of plan? Vooruit dan maar... Dat zijn immers de beste.

We halen ons bier voor een appel en ei bij de kleine supermarktjes en verkennen het feestelijk versierde (want: morgen is het Chinese oudejaarsdag) Nha Trang. Nog een nachtelijke duik in de door podia verlichte zee, dansen op de pleintjes, shotje tequila bij de rooftopbar, ook deze avond vliegt voorbij. We bevinden ons toevallig naast het hotel als het (figuurlijke) moddergooien (het lichamelijke hebben ze die ochtend al in het Mud Bath afgetikt) begint rond een uur of elf. Ze reizen ook al 3 weken samen dus weten precies de verkeerde dingen tegen elkaar te zeggen. Hun kamer bevindt zich tegenover de mijne dus ik neem een nachtelijke duik in het zwembad op het dak van het hotel en een lange douche met m'n muziekboxje op standje 10. Operatie Houdini-Zwitserland... Geslaagd.

De volgende dag doe ik hotelontbijtje take away en als ik heb uitgevogeld waar de bushalte precies is (50 meter naast die groep taxichauffeur die net doen alsof ik Chinees praat als ik ze naar de "bus stop?" vraag, natuurlijk....) komt net die bus aanrijden.

Het lijkt haast wel.... (even afkloppen). Over mazzel gesproken: die jaarwisseling die zo groots wordt aangepakt in Vietnam valt onbedoeld samen met m'n flitsbezoek aan haar grootste stad, Ho Chi Minh. 'n Kamer met uitzicht op de centraal gelegen Song Sai Gon (rivier) doen dan maar? Misschien steken ze hier ook wel een pijltje af ergens...? Zwaar leven.

Hoi An

De intensieve dag van gisteren is niet in de koude kleren gaan zitten en voor vandaag is er een vergelijkbaar programma om de aansluiting met het schema te kunnen maken.

Aangekomen bij het hotel in Da Nang doe ik even een hazenslaapje. Dan eerst nog even wat brunchen, uiteraard (intensief hè?)... Maar de rugzak is al gepakt en het plan gemaakt. 40 minuten per scooter de stad uit en naar de brug van Da Na: een kabelbaan die >1400 meter omhoog leidt naar een brug die letterlijk op handen wordt gedragen.

Het uitstapje blijkt een deceptie. Het beste onderdeel was de scooterrit erheen, door de zeikende regen. Die brug blijkt veel kleiner dan ik dacht en heeft geen enkele functie. Hij is alleen neer gezet om selfies op te maken. De kabelbaan en brug maken deel uit van één of ander attractiepark zonder attracties. Er is mist, dus er mist nog wat: uitzicht. Tenzij je de massa verveeld kijkende, rijke toeristen meetelt. De flinke reis+entree kost bergen aan schaaltjes met street food.

Het avondprogramma pakt een stuk beter uit! Hoi An is ook toeristisch maar op een relaxtere manier. Op straat is veel live muziek, goed en lekker eten en men is wat luchtiger geluimd dan in Ha Noi. Het is 19:00 dus het mag weer: tijd voor goddelijk eten! Dit keer afkomstig van een Frans tentje. Ik bestel een glas Côte du Rhone en de Camembert als hoofdgerecht. Niet Vietnamees, maar dat wordt wel gecompenseerd door de 20 kleine Vietnamees-Koreaanse schoteltjes als brunch, toch?

En dan is het tijd voor slenteren door Hoi An. De rustige, romantische straatjes zijn prachtig gehuld in het gekleurde licht van honderden lampions. Her en der klinkt live muziek en ik word naar een lege tent gelokt door een goed uitgevoerde tango van gitaar en accordeon. Er blijkt een piano te staan en.. ik mag aanhaken! Een uur lang nemen de heren me op sleeptouw. 'those were the days' , het thema van 'the godfather' en vooral ook allerlei tango's die ik niet ken maar die in de "biertoonsoort" staan (of door deze heren ter plekke daarin zijn gezet om deze gast wat tegemoet te komen). Op de witte toetsen blijven en dan komt het wel goed allemaal.

De glazen wijn van de heren blijven onberoerd, " the manager gives us a smile", dus het genoegen is volgens mij wederzijds. Als het pauzetijd is loop ik met een grote grijns verder door Hanoi. Op de terugweg langs een ander straatje komen daar een aantal van de liedjes voorbij die ik met het spelen niet herkende. Dit keer uitgevoerd door een mandoline (<3), gitaar en een zanger. Hij zingt in het Vietnamees... Kijk eens aan! Dus onbewust had ik al kennis gemaakt met Vietnamese muziek! Een stuk betere ervaring dan zo'n domme kabelbaan.

Morgen weer een dag, in... Nha Trang!

Ha Noi

Als Singapore blauw zou zijn en Siem Reap geel, dan is Hanoi absoluut rood. Wéér iets totaal anders! Heel blij dat deze stad op de reis lijst staat, en daarnaast ook heel blij als ik op woensdagochtend alweer door trek. De hele dinsdag loop en "grab" ik brommers door de stad, ik bezoek de beste 10 highlights op trip advisor en in de avond boek ik een food tour door de oude stad, waar ook mijn hotel zich bevindt. Een dag is (te) kort, maar ik heb hem redelijk benut.

Je merkt hier heel duidelijk dat dit de bestuurlijke hoofdstad van Vietnam is. Overal hangen rode vlaggen met de gele ster of hamers en sikkels. Het bloembed bij het standbeeld van Lenin wordt bijgewerkt, de socialistische republiek viert namelijk met Tet (Chinees Nieuwjaar) haar 93e verjaardag.

Het is hier een stuk kouder dan in Siem Reap en dan heb ik het niet alleen over het weer... Waar Cambodjanen altijd lachen en zich voor van alles verontschuldigen, is de sfeer hier een stuk serieuzer. Er wordt hier niet nederig met de handjes gevouwen en gebogen, maar gewoon 'zaken gedaan'. Of je [potjandikkie] niet gewoon hun tuktuk wil boeken, het is toch bijna [vermaledijd] Chinees Nieuwjaar?

Men spreekt hier minder Engels dan in Cambodja, er is weinig muziek, er is weinig hoogbouw of reclame, maar veel dicht op elkaar gestampte flatjes van 3 verdiepingen hoog. Het tourisme heeft een flinke voet tussen de deur, maar niet de totale controle over de eerste aanblik. Het verkeer is een totale anarchie en kakafonie van toeters, maar het functioneert overduidelijk prima allemaal.

Zo laat een kunstschilder precies als ik langs kom een doek van 1 bij 2 meter groot vanaf de 2e etage zakken. Beetje bubbelfolie eromheen, elastiek eraan geknoopt, dat op m'n kop kreeg, vandaar dat ik even bleef staan. Bestelbusje midden op de doorgaande geparkeerd... Ik stond erbij, keek ernaar en dacht "wat is dit in hemelsnaam?" Wat bleek, men maakte een soort kabelbaantje van het schilderij met twee elastieken, verkeer laveert er rustig omheen, niks aan de hand.

Zelfde verhaal met het eten hier. Met 6 mensen van 5 verschillende continenten (alleen Afrika is niet vertegenwoordigd helaas) gaan we langs de lokale tentjes. Hoe viezer de tent, hoe beter het eten, zegt gids Luke. Ik zou nooit zonder gids bij zo'n toko durven te gaan zitten, maar het is goddelijk! We doen wel 8 gangen en zitten propvol als we eindigen met een eierkoffie (die ik toevallig die ochtend ook al had geproefd).

Aan uiterlijke pracht en praal van de gevels wordt hier dus niet teveel aandacht besteed. Behalve bij de staatsmonumenten, zoals het Mausoleum van Ho Chi Minh, dat is als het oog van de cycloon Ha Noi. Niet op de stoep lopen, tas door de scanner, bewakers op elke hoek en enorme vlaggen langs een brede, gepolijste weg. Men is trots op het glorieuze verleden waarin niet alleen Amerika, maar ook Mongolië, Frankrijk, China en Japan het onderspit hebben gedolven in de letterlijk eeuwige guerrillastrijd die uiteindelijk aan de wieg stond van de huidige socialistische republiek. Vietnam is nog nooit een ander land binnen gevallen, maar iedereen die het in z'n botte hoofd haalt om Vietnam te bezetten... Krijgt een koekje van eigen deeg. Niet heel vreemd dat men geen fan van de Engelse tongval is hier. Nog een biertje met de 2 Australische globetrotters op de rooftop bar (het blijft dit keer daadwerkelijk bij 1 biertje) en dan is het de hoogste tijd. Wekker woensdag om 06:00 voor de eerste binnenlandse vlucht naar Hoi An om daarna de aansluiting met het "oude schema" te maken.

If at first you don't succeed...

Try, try, try again. Na die mislukte zaterdag is het alsnog nakomen ervan op maandag het beste medicijn. Misschien zelfs wel... nog beter dan als alles goed was gegaan. Met Mr. Sheng - de nieuwe tuktuk legende- spreek ik namelijk om 04:40 al af om te vertrekken. Dit keer lukt het..

Bij Ankor Wat merk ik al snel waarom zijn tijd 35 min eerder is dan de (geplande) tijd van Mr Mean. Ik zit nu namelijk vooraan bij het meertje voor de tempel. Daar zit nog maar een mens of 20. Dat wordt gestaag een behoorlijke meute in het donker achter ons en dan... De zonsopkomst. Onbeschrijfelijk wat een levenskracht daarvan uit gaat. De tempel weerkaatst in het bewuste meertje.

De mensen lopen al snel door naar de andere kant van de tempel en ik schiet een tourguide aan. Mr. Sheng brengt me daarna op mijn verzoek nog naar Pre Rup. Pre rup klinkt als een massage of een add-on bij de wasstraat, maar het is een tempel gebouwd van "laterite", een steen die rood opgloeit in de ochtend-/avondzon. De tourguide vertelde me dat de tempel weliswaar nog even dicht blijft, maar de weg erlangs gewoon open is... Meer aanmoediging had ik niet nodig!

Onderweg stoppen we nog voor een snelle foto bij Srah Shrang. Een waterreservoir uit de 11e eeuw. Slimme lui die Khmer, het liep vol in het regenseizoen en kon het hele droge seizoen dienen als voorraad voor de akkers. Ik ren ff heen en weer voor twee foto's en zie pas later in de tuktuk (die met gezwinde spoed naar Pre Rup tukt) dat die bewuste "ff snel een foto" de mooiste van de dag en misschien wel van de hele reis is.

Pre Rup voldoet ook al aan de hoop. Wat een dag! De tempel gloeit oranjerood op in het morgenlicht. Het is prachtig. Ik ben de enige ziel, naast Mr. Sheng en de bewaker bij de hoofdingang. Ik loop stiekem via een zij ingangetje toch lekker even naar binnen. Ze hebben het niet door. Erg mooi, die afgebrokkelde muren... ;-)

Om 11:45 krijg ik m'n e-visum voor Vietnam binnen, keurig kloppend en ik check ik uit bij het hotel. Nog even langs 2 pagodes in Siem Reap, wat souvenirs van de Made in Cambodja markt. Plonsje in het hotelzwembad, afdouchen en gaan met die banaan.

Op het vliegveld alsnog stress natuurlijk.. De versleten koffer waar ik al jaren tijd mee reis komt dit keer niet door de keuring en moet worden ingewrapt. Uit de rij dus en quanto costa naar de keukenfolieman. De balie houdt dit keer wel m'n paspoort vast, dus niet helemaal game over. "Indien u langs start komt...."

Daarna het verlossende moment : de boarding pass en misschien 'n klein traantje van oplichting bij het bereiken van de gate. Voor de toevallige passant onzichtbaar, hoor...

Laatste horde: Vietnamese douane. Stress om niks.. Die" twee pasfoto's en geprinte bevestiging" uit de algemene voorwaarden van het emergency visum? De "aanvraag eerst indienen bij de douane en een document laten afstempelen"? Ze sturen me gewoon ongezien met m'n telefoonschermpje door naar de controle en die stempelt binnen de minuut af. Niks an de zeis.. Welkom in Ha Noi! Ik arriveer om 23:30 bij het hotel, waar ik het reisplan aanpas, wat badder en dit verhaal tik. Morgen de oude stad, vanwege het weer valt Ha Long B(rrrrrr)ay af. 15 graden en regen, getsie!

Tien Weesgegroetjes en een Onzevader

Tijd voor de biecht... Zaterdag de 14e was een 'wat mindere' reisdag. De planning: zonsopkomst zien boven Ankor Wat, terug naar het hotel, koffer pakken en naar Hanoi voor een verkenning van de old town daar. Easy piezie, right?

Depraktijk: 1 uur lang met een tinkelend wekkertje naast het oor doorgeslapen en "lichtelijk" over het hoofd gezien dat het visumbeleid van Vietnam nou niet bepaald hetzelfde is als dat van Singapore of van Cambodja. Resultaat: de zonsopgang werd doorgebracht bij een lokaal koffietentje naast de drukke weg. Waarbij vooral uitgebreide excuses aan het adres van Mr Mean op het menu stond (die een half uur stond te wachten maar van de hoteleigenaar niet op de deur mocht komen kloppen) en, zo mogelijk nóg genanter...

De enkele reis Hanoi die een retourtje tuktuk werd naar Bali(e) airport. Aanvankelijk dacht ik nog met m'n kapitalistische hoofd dat 't alleen wat meer zou gaan kosten. Quanto costa? 250 piek (slik), maar.... Het was een zaterdag en dan is de immigratiedienst in Vietnam met weekendverlof (grotere slik).

Het had toch wel een paar uur nodig en wat goede raad van mam, die toevallig net in de Nederlandse vroege ochtend vroeg hoe het ging, voordat de bloeddruk en schaamte wat tot bedaren kwamen. Hoe kan je immers zó dom en naïef zijn. Ja, een niet goed doorgerekend plan B inzetten dus..

En het overzicht terug kwam. Het is gebeurd en het probleem (quanto costa?) kost een smakje geld en een vleugje tijd. De rondreis door Vietnam wordt 2 dagen korter, voor dit staaltje onbenul worden de 2 ingeplande "helemaal niks" dagen op een strand bij Hoi An [het blijft immers een vakantie] geofferd. Daarvoor in de plaats komt dan alsnog die zonsopgang boven Angkor Wat (insh'allah) op maandagmorgen en nog een dagje à la donderdag, maar dan op zondag. Maandagavond vliegen, het "emergency visum" zou tegen het middaguur rond moeten zijn. De lazy days nu dus aan de zwembadrand in plaats van aan het strand.

Ik overleef 't wel ;-)

Angkor Wat

Woe 11/01 - Vrij 13/01:

Het straatbeeld wende snel want de vriendelijkheid van de Khmer is echt overal. Mensen slapen in hun winkels, of hangen rond in hun tuktuk, de kapper heeft de kinderen rondlopen in haar zaak en doet de was even tussendoor... En maar lachen! Er is geen mens dat je niet vriendelijk lachend tegemoet komt, behalve dan misschien sommige toeristen.

Mr. Mean bracht me woensdag naar Angkor Wat -tempelstad en Angkor Thom -grote stad. We hebben woensdag gedurende 9 uur de "korte toer" gedaan en vrijdag de even lange "grote toer" door wat vroeger de hoofdstad van het keizerrijk Khmer was, ten grootte van zuid Oost Azië. Over een gebied van 10 bij 10 km staan overal tempels. Gewijd aan afwisselend Budha en Vishnu, de religie hier is tegenwoordig gewoon: allebei.

De hele woensdag en vrijdag rijdt Mean me langs wel 20 tempels, steeds weer met een ander verhaal. Ik meende in mijn audiogids app een typisch gevalletje "goedkoop is duurkoop" te herkennen, omdat die op weg naar de eerste stop, het meest beroemde complex, na 2 minuutjes er weer mee ophield. Maar toen... Bleek bij elk van de tempels waar we stopten weer meer informatie te volgen.

Langzamerhand werd daarmee ook het patroon duidelijk: de tempels bestaan vaak uit ordeningen van kamers en torens in de vorm van 5 ogen op de dobbelsteen. Een quincunx heet dat kennelijk. Hoewel door de eeuwen heen er wat stijlen veranderden (van hogere heuvels naar groter oppervlak) waren de tempels heel consistent qua bouwstijl. Steeds begeleiden slangen/leeuwen de bruggen en wegen, symbool voor een mythische strijd waarin het heilige keizerrijk werd veroverd op het water (domein van de slangenkoning) door de "leprakoning". Steeds werden recente gebeurtenissen gecombineerd met mythologische en gegraveerd in de zuilen en muren. Er moeten ontelbare mensuren in die zuilen zijn gegaan. De details vermenigvuldigd met deze schaal is... onvoorstelbaar.

Maar het mooiste patroon is de zichtbare tand des tijds. Deze tempels waren gebouwd tussen de 8e en 12e eeuw N. C. en daarna alleen door monniken bewoond. Pas in de 16e eeuw zijn ze herontdekt en sinds de 20e eeuw worden ze gerenoveerd.

De beroemdste "Lara Croft Tomb Raider" tempel wordt echter overwoekerd door mos en gekliefd door bomen. De bouwblokken liggen op grote stapels, niet tegenop te renoveren... Uiteindelijk keert alles weer terug naar de oorsprong. En wij weer naar het gezellige Siem Reap, voor een welverdiend potje Angkor pils.

Op donderdag eisen de voetjes een rustdag. Dus de hoogste tijd voor een stress relieve massage, 'n struinen op de markt het "doen" van de was. 1 dollar per kilo, inclusief drogen, strijken, vouwen... Zit die toko ook in in Nederland?

Cambodja

Na die cliffhanger is het is tijd om dit verslag bij te werken. Deze bestemming blijkt hele andere koek.. Vanaf het vliegveld word ik opgehaald door Mr. Mean. Hij doet z'n naam bepaald geen eer aan en rijdt in een pimpelpaarse tuktuk. Hij had 2 of 3 personen verwacht, omdat de kamer die ik heb geboekt vrij groot blijkt, "a bathroom I can play baseball in", zou Nickelback zeggen.

De tuktuk ride vanaf het vliegveld demonstreert hoe de levensstandaard hier zó anders is dan daar/in Holland. Een zoete, gecontamineerde rooklucht van (ik dacht eerst tamme kastanjes) brandende stukken afgedankt multiplex op open vuurtjes komt regelmatig voorbij, de zwerfhonden liggen voor de kraampjes met golfplaten dak, waarin instant noodles, fruit, kokosnoten en plastic troep worden verkocht. Als je wilt, kun je plaats nemen op zo'n strandstoeltje vanuit the '90s. Take a seat, they' re always free...

Waar ben ik aan begonnen? Het gaat door me heen. Eerder dus ook al. Is dit een solo-reis voor beginners? (Nee, en dat wist je zelf ook..) Iedereen hier wil wat van me "One dollar! You buy?" en voor elke dollar moet je zelf zeggen dat je er liever 75ct (ofwel.. 6000 Reap) vanaf wil.

Het hotel is een warm bad van gastvrijheid. De kamer is veels te groot en de mensen verwelkomen me heel hartelijk. Eenmaal alleen krijg ik echter letterlijk binnen een minuut dóór een lange broek in de knie een beet van wat onmiskenbaar een Aziatische Tijgermug is. (Daar heb je de taxonoom weer!) De beet kost de mug haar leven maar dat is het punt: they don't give a shit.

De geïmpregneerde klamboe wordt opgehangen aan een lijntje tussen een ornamentje en de gordijnen rails. Makkelijk gezegd, wel 20 minuten zweten. Maar Hee... Het lukt! En je hebt er één gekocht, vriend. You are actually prepared this time.De hypochondrische dokter hoopt wel dat Onze Lieve Heer dit exemplaar niet van dengue had voorzien en het niet-innemen van de Malarone door de vingers ziet...

't Zou nog een heel lang verhaal kunnen worden zo. Would you like to zoom out? Uiteraard is de soep niet zo heet als 'ie wordt opgediend. De Khmer (a.k.a. Het volk in Cambodja, dat door het noodlot niet heel Europa heeft veroverd in 1150 N.C.) zijn heel vriendelijk. Ik ga deze drukte uit, 3 van de 4 dagen: naar de tempel. Zeker, sommige straten hier zijn van rode modder en metzonder stoep, maar het is hier prima toeven. Omgekeerd: hoe rijk zijn we dat onze straten allemaal perfect zijn?

Hoe snel ik ook wen aan Cambodja... Plan B was al ingeroepen vóór ik hier kwam. De volgende bestemming wordt Hanoi, Vietnam. 't Reisplan gaat op de schop. Vandaar dat ik geen anti-Malaria heb ingenomen! Siem Reap is namelijk nagenoeg malaria-vrij. Van de malerone krijgt >1 van de 10 mensen een bijwerking waar ik nu ècht niet op zit te wachten. Zoals die brandend rode armen van de DEET, maar dan erger.

Morgen heb ik een tuktuk tour door Angkor Wat gefixt. Of eigenlijk heeft Mr. Mean een soort tour aangeboden en ik heb hem geappt. Angkor Wat ("stad van de tempels") is een wereldberoemd tempelcomplex en de reden vormt om naar Cambodja te reizen. We vertrekken om 09:00. Gas op die lolly!