Als Singapore blauw zou zijn en Siem Reap geel, dan is Hanoi absoluut rood. Wéér iets totaal anders! Heel blij dat deze stad op de reis lijst staat, en daarnaast ook heel blij als ik op woensdagochtend alweer door trek. De hele dinsdag loop en "grab" ik brommers door de stad, ik bezoek de beste 10 highlights op trip advisor en in de avond boek ik een food tour door de oude stad, waar ook mijn hotel zich bevindt. Een dag is (te) kort, maar ik heb hem redelijk benut.

Je merkt hier heel duidelijk dat dit de bestuurlijke hoofdstad van Vietnam is. Overal hangen rode vlaggen met de gele ster of hamers en sikkels. Het bloembed bij het standbeeld van Lenin wordt bijgewerkt, de socialistische republiek viert namelijk met Tet (Chinees Nieuwjaar) haar 93e verjaardag.

Het is hier een stuk kouder dan in Siem Reap en dan heb ik het niet alleen over het weer... Waar Cambodjanen altijd lachen en zich voor van alles verontschuldigen, is de sfeer hier een stuk serieuzer. Er wordt hier niet nederig met de handjes gevouwen en gebogen, maar gewoon 'zaken gedaan'. Of je [potjandikkie] niet gewoon hun tuktuk wil boeken, het is toch bijna [vermaledijd] Chinees Nieuwjaar?

Men spreekt hier minder Engels dan in Cambodja, er is weinig muziek, er is weinig hoogbouw of reclame, maar veel dicht op elkaar gestampte flatjes van 3 verdiepingen hoog. Het tourisme heeft een flinke voet tussen de deur, maar niet de totale controle over de eerste aanblik. Het verkeer is een totale anarchie en kakafonie van toeters, maar het functioneert overduidelijk prima allemaal.

Zo laat een kunstschilder precies als ik langs kom een doek van 1 bij 2 meter groot vanaf de 2e etage zakken. Beetje bubbelfolie eromheen, elastiek eraan geknoopt, dat op m'n kop kreeg, vandaar dat ik even bleef staan. Bestelbusje midden op de doorgaande geparkeerd... Ik stond erbij, keek ernaar en dacht "wat is dit in hemelsnaam?" Wat bleek, men maakte een soort kabelbaantje van het schilderij met twee elastieken, verkeer laveert er rustig omheen, niks aan de hand.

Zelfde verhaal met het eten hier. Met 6 mensen van 5 verschillende continenten (alleen Afrika is niet vertegenwoordigd helaas) gaan we langs de lokale tentjes. Hoe viezer de tent, hoe beter het eten, zegt gids Luke. Ik zou nooit zonder gids bij zo'n toko durven te gaan zitten, maar het is goddelijk! We doen wel 8 gangen en zitten propvol als we eindigen met een eierkoffie (die ik toevallig die ochtend ook al had geproefd).

Aan uiterlijke pracht en praal van de gevels wordt hier dus niet teveel aandacht besteed. Behalve bij de staatsmonumenten, zoals het Mausoleum van Ho Chi Minh, dat is als het oog van de cycloon Ha Noi. Niet op de stoep lopen, tas door de scanner, bewakers op elke hoek en enorme vlaggen langs een brede, gepolijste weg. Men is trots op het glorieuze verleden waarin niet alleen Amerika, maar ook Mongolië, Frankrijk, China en Japan het onderspit hebben gedolven in de letterlijk eeuwige guerrillastrijd die uiteindelijk aan de wieg stond van de huidige socialistische republiek. Vietnam is nog nooit een ander land binnen gevallen, maar iedereen die het in z'n botte hoofd haalt om Vietnam te bezetten... Krijgt een koekje van eigen deeg. Niet heel vreemd dat men geen fan van de Engelse tongval is hier. Nog een biertje met de 2 Australische globetrotters op de rooftop bar (het blijft dit keer daadwerkelijk bij 1 biertje) en dan is het de hoogste tijd. Wekker woensdag om 06:00 voor de eerste binnenlandse vlucht naar Hoi An om daarna de aansluiting met het "oude schema" te maken.