De intensieve dag van gisteren is niet in de koude kleren gaan zitten en voor vandaag is er een vergelijkbaar programma om de aansluiting met het schema te kunnen maken.

Aangekomen bij het hotel in Da Nang doe ik even een hazenslaapje. Dan eerst nog even wat brunchen, uiteraard (intensief hè?)... Maar de rugzak is al gepakt en het plan gemaakt. 40 minuten per scooter de stad uit en naar de brug van Da Na: een kabelbaan die >1400 meter omhoog leidt naar een brug die letterlijk op handen wordt gedragen.

Het uitstapje blijkt een deceptie. Het beste onderdeel was de scooterrit erheen, door de zeikende regen. Die brug blijkt veel kleiner dan ik dacht en heeft geen enkele functie. Hij is alleen neer gezet om selfies op te maken. De kabelbaan en brug maken deel uit van één of ander attractiepark zonder attracties. Er is mist, dus er mist nog wat: uitzicht. Tenzij je de massa verveeld kijkende, rijke toeristen meetelt. De flinke reis+entree kost bergen aan schaaltjes met street food.

Het avondprogramma pakt een stuk beter uit! Hoi An is ook toeristisch maar op een relaxtere manier. Op straat is veel live muziek, goed en lekker eten en men is wat luchtiger geluimd dan in Ha Noi. Het is 19:00 dus het mag weer: tijd voor goddelijk eten! Dit keer afkomstig van een Frans tentje. Ik bestel een glas Côte du Rhone en de Camembert als hoofdgerecht. Niet Vietnamees, maar dat wordt wel gecompenseerd door de 20 kleine Vietnamees-Koreaanse schoteltjes als brunch, toch?

En dan is het tijd voor slenteren door Hoi An. De rustige, romantische straatjes zijn prachtig gehuld in het gekleurde licht van honderden lampions. Her en der klinkt live muziek en ik word naar een lege tent gelokt door een goed uitgevoerde tango van gitaar en accordeon. Er blijkt een piano te staan en.. ik mag aanhaken! Een uur lang nemen de heren me op sleeptouw. 'those were the days' , het thema van 'the godfather' en vooral ook allerlei tango's die ik niet ken maar die in de "biertoonsoort" staan (of door deze heren ter plekke daarin zijn gezet om deze gast wat tegemoet te komen). Op de witte toetsen blijven en dan komt het wel goed allemaal.

De glazen wijn van de heren blijven onberoerd, " the manager gives us a smile", dus het genoegen is volgens mij wederzijds. Als het pauzetijd is loop ik met een grote grijns verder door Hanoi. Op de terugweg langs een ander straatje komen daar een aantal van de liedjes voorbij die ik met het spelen niet herkende. Dit keer uitgevoerd door een mandoline (<3), gitaar en een zanger. Hij zingt in het Vietnamees... Kijk eens aan! Dus onbewust had ik al kennis gemaakt met Vietnamese muziek! Een stuk betere ervaring dan zo'n domme kabelbaan.

Morgen weer een dag, in... Nha Trang!