Tijd voor de biecht... Zaterdag de 14e was een 'wat mindere' reisdag. De planning: zonsopkomst zien boven Ankor Wat, terug naar het hotel, koffer pakken en naar Hanoi voor een verkenning van de old town daar. Easy piezie, right?

Depraktijk: 1 uur lang met een tinkelend wekkertje naast het oor doorgeslapen en "lichtelijk" over het hoofd gezien dat het visumbeleid van Vietnam nou niet bepaald hetzelfde is als dat van Singapore of van Cambodja. Resultaat: de zonsopgang werd doorgebracht bij een lokaal koffietentje naast de drukke weg. Waarbij vooral uitgebreide excuses aan het adres van Mr Mean op het menu stond (die een half uur stond te wachten maar van de hoteleigenaar niet op de deur mocht komen kloppen) en, zo mogelijk nóg genanter...

De enkele reis Hanoi die een retourtje tuktuk werd naar Bali(e) airport. Aanvankelijk dacht ik nog met m'n kapitalistische hoofd dat 't alleen wat meer zou gaan kosten. Quanto costa? 250 piek (slik), maar.... Het was een zaterdag en dan is de immigratiedienst in Vietnam met weekendverlof (grotere slik).

Het had toch wel een paar uur nodig en wat goede raad van mam, die toevallig net in de Nederlandse vroege ochtend vroeg hoe het ging, voordat de bloeddruk en schaamte wat tot bedaren kwamen. Hoe kan je immers zó dom en naïef zijn. Ja, een niet goed doorgerekend plan B inzetten dus..

En het overzicht terug kwam. Het is gebeurd en het probleem (quanto costa?) kost een smakje geld en een vleugje tijd. De rondreis door Vietnam wordt 2 dagen korter, voor dit staaltje onbenul worden de 2 ingeplande "helemaal niks" dagen op een strand bij Hoi An [het blijft immers een vakantie] geofferd. Daarvoor in de plaats komt dan alsnog die zonsopgang boven Angkor Wat (insh'allah) op maandagmorgen en nog een dagje à la donderdag, maar dan op zondag. Maandagavond vliegen, het "emergency visum" zou tegen het middaguur rond moeten zijn. De lazy days nu dus aan de zwembadrand in plaats van aan het strand.

Ik overleef 't wel ;-)