De nacht van 6 op 7 januari bleek de jetlag toch nog van zich te laten horen. Tussen 0100 en 0400 lagen Yannick en ik klaarwakker en overwogen zelfs om nog wat eten van de bingokaart te laten komen. De hongerklop werd na een uitgebreid digitaal vergelijkend warenonderzoek gestild met een zak M&M's. Om 0555 vertrok ik met lederhosen in de tas per bus naar Alex voor een ontbijt van pretzels, koffie en een soort Duitse zoete camembert waarvan mij de naam is ontschoten.

Uiteraard waren de 4 Duitsers en 'n wat onwennige Hollander op de minuut punctueel op de opwachtingsplek, waar al snel duidelijk werd dat de eerste opdracht goor eten betrof. En, jazeker, maar liefst twee bakken duriyan behoorden daar ook toe. Aangezien ik "gisteren" mijn opluchting slecht had verhuld, werd ik onmiddellijk op deze taak gezet, terwijl de anderen zich op de chili, toast met een soort rot ei en ranzige dragonfruit stortten. De bridesmaids waren onaangenaam verbaasd toen deze bordjes in een gestaag tempo werden geleegd. Er was nog een zak spekkies die door 2 personen moest worden leeggeschrasd, minimaal 5 stuks tegelijk (dit ging met mondjes van 20+, het waren kleine spekkies en ze smaakten zoals ze in Nederland doen) en toen was de eerste horde wel genomen.

Opdracht 2: human tower, dit werd liggend volbracht en ik mocht als 1 na bovenste dus ook dit viel mee. Dit gold ook voor de onderste heren, waar ik niet graag mee had geruild...

Laatste opdracht, 3 mannen per lift omhoog en 2 per trap en uiteraard: it was a trap (... Ha-ha). De liftjongens mochten opdrukken, duriyan ruiken en een handstand doen totdat iedereen er was en de trap moest langzaam worden beklommen. Aangezien ik al een hele doos duriyan ophad, viel de lucht mee en kwam ik ook hier erg goed weg.

Bij de gate moest conform de traditie nog wat geld worden overhandigd en toen (.....) was de crash een feit!

De tea ceremony die erop volgde was met familie en een eer om mee te maken. Het bruidspaar geeft op basis van anciënniteit steeds aan een stelletje een kopje thee, geknield, om een rood envelopje te ontvangen als zegening van hun huwelijk.

Om 10:30 was onze rol volbracht. Ik keerde terug per bus naar Yannick, die na de jetlagnacht zelf net was ontwaakt uit een diepe slaap. Powernapje gedaan terwijl hij ontbeet en samen door naar Marina bay.

Toeristisch ten top, de route naar de gardens by the bay (met de beroemde boom-vormige kassen) loopt door een winkelcentrum en het hotel Marina Bay zelf is voor de happy few. Wij als onbenullen liepen de lift in, die uiteraard alleen met keycard kon worden bediend, maar we hadden mazzel. Een gast liep achter ons aan en we konden naar de bovenste etage! Eigenlijk was etage 56 toegankelijk voor toeristen (met ticket). Etage 57 bestond uit een zwembad met 4 controleurs op kaartjes, maar óók een ongecontroleerd prachtig uitzicht over de gardens by the bay. De vrachtschepen lagen tot aan Indonesië te wachten voor de haven.

Conform eigen traditie ook een kopje koffie beneden in de lounge gedaan (afgesproken maximumprijs: 10 dollar en dat was het ook precies). Voor 8 dollar kregen we er onbeperkte toegang tot het dessert-buffet bij. Onwennig namen we wat macrons en 'n bescheiden stukkie Belgische chocoladetaart af, maar ons werd aangemoedigd nog een extra bordje te gaan halen omdat het bijna ging sluiten. Voorrrrruit dan maar! Toch nog een soort van prima deal voor die 18 piek, maar wel lekker duf van alle suiker erna.

De gardens by the bay waren nog toeristischer, zigzagrijen voor de kassa dus het was snel bekeken. Het was intussen ook alweer bijna tijd voor...